Choroba Peyroniego: nowoczesne metody leczenia i kierunki badań

Choroba Peyroniego (PD) to schorzenie zapalne i włókniejące, charakteryzujące się tworzeniem włóknistych blaszek w obrębie błony białawej prącia, prowadzące do skrzywienia prącia, bólu oraz znacznego dyskomfortu psychicznego. Choroba ta dotyka nawet jednego na dziewięciu mężczyzn w Stanach Zjednoczonych oraz od 0,3% do 13,1% mężczyzn na całym świecie. PD przebiega dwufazowo: faza ostra charakteryzuje się bólem i tworzeniem blaszki, natomiast faza przewlekła (stabilna) – ustąpieniem bólu i stabilizacją deformacji. Pomimo intensywnych badań, etiologia choroby pozostaje nie do końca poznana. Podejrzewa się, że istotną rolę odgrywają mikrourazy podczas stosunków seksualnych, predyspozycje genetyczne oraz ogólnoustrojowe choroby zapalne.

Rozpoznanie choroby Peyroniego opiera się głównie na dokładnym wywiadzie i badaniu fizykalnym. Kluczowe znaczenie diagnostyczne mają indukowana erekcja oraz ultrasonografia. Zaawansowane techniki obrazowania nie są rutynowo zalecane, ponieważ rzadko dostarczają dodatkowych, istotnych klinicznie informacji. Obecne strategie leczenia są dostosowane do fazy choroby. W fazie ostrej celem terapii jest łagodzenie bólu i spowolnienie progresji choroby, najczęściej za pomocą niesteroidowych leków przeciwzapalnych, a niekiedy również przez zastosowanie przezskórnej terapii falami uderzeniowymi. W fazie stabilnej leczenie przenosi się na korektę uciążliwej krzywizny, z opcjami obejmującymi interwencje niechirurgiczne, takie jak terapia trakcyjna i zastrzyki śródskórne, po zabiegi chirurgiczne, takie jak plastyka tunelowa lub implantacja protezy prącia.

Choć terapie niechirurgiczne są szeroko stosowane, często brakuje im solidnych podstaw naukowych. Wyjątkiem jest terapia trakcyjna, która wykazuje obiecujące wyniki w redukcji skrzywienia i zachowaniu długości prącia. Również iniekcje kolagenazy Clostridium histolyticum oraz interferonu alfa-2b wykazały skuteczność w wybranych grupach pacjentów. Interwencje chirurgiczne są zarezerwowane dla przypadków stabilnych i dostosowywane indywidualnie, zależnie od stopnia skrzywienia oraz obecności zaburzeń erekcji. Do najczęściej stosowanych technik należą skracanie lub wydłużanie błony białawej, nacięcie lub wycięcie blaszki z przeszczepem, a także implantacja hydraulicznej protezy prącia – każda z tych metod wiąże się z określonymi korzyściami i ryzykiem.

Kierunki rozwoju w leczeniu choroby Peyroniego skupiają się na poprawie dokładności diagnostycznej, lepszym zrozumieniu mechanizmów biologicznych oraz tworzeniu terapii celowanych. Nowe metody obrazowania, takie jak rezonans magnetyczny z kontrastem czy scyntygrafia, mogą pomóc w lepszym różnicowaniu pomiędzy aktywną a stabilną fazą choroby. Terapii regeneracyjnych, w tym komórek macierzystych i osocza bogatopłytkowego, upatruje się jako potencjalnych metod leczenia zarówno włóknienia, jak i zaburzeń erekcji. Trwają również badania kliniczne nad nowymi terapiami, w tym leczeniem skojarzonym oraz innowacyjnymi technikami chirurgicznymi, które mogą znacząco udoskonalić możliwości terapeutyczne.

Podsumowując, mimo znaczącego postępu w rozumieniu i leczeniu choroby Peyroniego, wiele aspektów pozostaje niewyjaśnionych. Wraz z rozwojem narzędzi diagnostycznych i terapeutycznych leczenie PD będzie coraz bardziej spersonalizowane, dając nadzieję na poprawę wyników leczenia oraz jakości życia pacjentów. Niniejszy przegląd podkreśla obecny stan wiedzy oraz wskazuje perspektywy dalszych badań i praktyki klinicznej.

Źródło: Higher Education Press, UroPrecision

DOI: 10.1002/uro2.104