Wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW B) to infekcja wątroby wywołana przez wirusa HBV. Przewlekłe zakażenie, trwające dłużej niż sześć miesięcy, określane jest mianem przewlekłego zapalenia wątroby typu B (CHB). CHB stanowi poważne obciążenie dla systemu opieki zdrowotnej, ponieważ jest jedną z głównych przyczyn przewlekłych chorób wątroby, a także przyczynia się do rozwoju marskości wątroby oraz raka wątrobowokomórkowego.
Obecnie najczęściej stosowaną terapią przeciwwirusową w leczeniu CHB jest tenofowir dizoproksylu fumaran (TDF). Jednak długotrwałe stosowanie tego leku prowadzi do stopniowego pogorszenia funkcji nerek oraz osłabienia kości, co stwarza konieczność poszukiwania bezpieczniejszych opcji leczenia długoterminowego.
Nową alternatywą może być besifowir dipiwoksylu maleinian (BSV), lek o porównywalnej skuteczności przeciwwirusowej do TDF, ale o lepszym profilu bezpieczeństwa dla nerek i kości. Dotychczasowe badania kliniczne fazy 3 potwierdziły jego skuteczność, lecz dotyczyły one pacjentów, którzy wcześniej nie byli leczeni na CHB. W rzeczywistości jednak większość pacjentów z CHB przyjmuje TDF przez wiele lat, co stawia pytanie o bezpieczeństwo i skuteczność przejścia z TDF na BSV.
Aby odpowiedzieć na to pytanie, zespół badawczy pod kierunkiem dr. Hyunga Joona Yima z Wydziału Medycyny Wewnętrznej w Korea University Ansan Hospital przeprowadził wieloośrodkowe badanie kliniczne fazy 4. Wyniki opublikowano 16 stycznia 2025 roku w czasopiśmie Clinical and Molecular Hepatology. W badaniu wzięło udział 153 pacjentów z CHB, którzy otrzymywali TDF przez co najmniej 48 tygodni. Następnie zostali losowo przydzieleni do grupy kontynuującej leczenie TDF lub przechodzącej na BSV przez kolejne 48 tygodni.
Głównym celem badania było potwierdzenie, że BSV nie jest gorszy od TDF pod względem skuteczności przeciwwirusowej. Analizowano poziom DNA HBV we krwi pacjentów. Wśród osób, które ukończyły leczenie, odpowiedź wirusologiczna wystąpiła u 100% pacjentów przyjmujących BSV oraz u 98,5% pacjentów z grupy TDF, co oznacza, że poziomy wirusa były tak niskie, że nie były wykrywalne w czułych testach laboratoryjnych. „Co ważne, nie zaobserwowaliśmy oporności wirusowej po przejściu z TDF na BSV” – podkreśla dr Yim.
Jeszcze istotniejsze okazały się wyniki dotyczące bezpieczeństwa terapii. Pacjenci, którzy przeszli na BSV, wykazali większą poprawę współczynnika przesączania kłębuszkowego (eGFR), co wskazuje na poprawę funkcji nerek. Dodatkowo w tej grupie zaobserwowano wyższą gęstość mineralną kości biodrowych i kręgosłupa, co sugeruje poprawę ich wytrzymałości.
„Nasze wyniki pokazują, że negatywne skutki długotrwałego stosowania TDF mogą być potencjalnie odwracalne po przejściu na BSV, co poprawia funkcję nerek i gęstość kości” – mówi dr Yim. „Długoterminowa terapia BSV może być bezpieczniejszą opcją dla pacjentów z CHB” – dodaje. Odkrycia te dają nową nadzieję osobom przewlekle leczonym na wirusowe zapalenie wątroby typu B.
Źródło: Korea University College of Medicine
