Pierwsze badanie porównawcze u osób z otyłością: tirzepatyd powoduje o około 50% większą utratę masy ciała niż semaglutyd

Nowe badanie porównujące bezpośrednio skuteczność tirzepatydu i semaglutydu w redukcji masy ciała u osób z otyłością, ale bez cukrzycy, wykazało, że w ciągu 72 tygodni stosowanie tirzepatydu prowadziło do średniej utraty masy ciała wynoszącej 20,2%, co stanowi wynik o 47% wyższy niż średnia redukcja masy ciała wynosząca 13,7% dla semaglutydu. Badanie zaprezentowano podczas tegorocznego Europejskiego Kongresu Otyłości w Maladze (Hiszpania, 11–14 maja), a jego wyniki opublikowano w New England Journal of Medicine. Autorami są dr Louis J. Aronne, dyrektor Comprehensive Weight Control Center przy Weill Cornell Medicine w Nowym Jorku, wraz ze współpracownikami.

Choć zarówno tirzepatyd, jak i semaglutyd to bardzo skuteczne leki w leczeniu otyłości, niniejsze badanie jest pierwszym porównującym ich skuteczność i bezpieczeństwo w populacji osób dorosłych z otyłością, ale bez cukrzycy typu 2. Badanie zostało sfinansowane przez firmę Eli Lilly & Company, producenta tirzepatydu.

Metodologia badania

Badanie fazy 3b, otwarte, randomizowane i kontrolowane, objęło 751 dorosłych z otyłością (bez cukrzycy typu 2), którzy zostali losowo przypisani w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej maksymalnie tolerowaną dawkę tirzepatydu (10 mg lub 15 mg) lub semaglutydu (1,7 mg lub 2,4 mg) podskórnie raz w tygodniu przez 72 tygodnie. Średni wiek uczestników wynosił 44,7 roku; większość stanowiły kobiety (64,7%) oraz osoby rasy białej (76,1%). Średnia masa ciała wynosiła 113,0 kg, średni BMI 39,4 kg/m², a średni obwód talii 118,3 cm. Średni czas trwania otyłości wynosił 16 lat, a połowa uczestników miała choroby współistniejące związane z otyłością.

Głównym punktem końcowym była procentowa zmiana masy ciała po 72 tygodniach. Kluczowe drugorzędowe punkty końcowe obejmowały osiągnięcie redukcji masy ciała o ≥10%, ≥15%, ≥20% i ≥25%, a także zmianę obwodu talii.

Kryteria włączenia i wyłączenia

Do badania kwalifikowały się osoby w wieku ≥18 lat z BMI ≥30 kg/m² lub BMI ≥27 kg/m² i co najmniej jednym powikłaniem związanym z otyłością (np. nadciśnienie, dyslipidemia, obturacyjny bezdech senny, choroba sercowo-naczyniowa) oraz co najmniej jedną nieudaną próbą redukcji masy ciała dietą. Kryteriami wyłączenia były: cukrzyca, planowane lub przebyty zabieg bariatryczny, leczenie lekami na otyłość lub agonistami GLP-1 w ciągu 90 dni przed badaniem, a także zmiana masy ciała >5 kg w tym okresie.

Wyniki

Średnia procentowa utrata masy ciała po 72 tygodniach wyniosła −20,2% dla tirzepatydu i −13,7% dla semaglutydu, co oznacza o 47% lepszy wynik dla tirzepatydu. Średni spadek obwodu talii wyniósł odpowiednio −18,4 cm i −13,0 cm, czyli o 42% więcej dla tirzepatydu. Osoby leczone tirzepatydem miały o 30%, 60%, 80% i 100% wyższe szanse osiągnięcia redukcji masy ciała o ≥10%, ≥15%, ≥20% i ≥25% w porównaniu z semaglutydem. Co więcej, 19,7% pacjentów w grupie tirzepatydu osiągnęło redukcję masy ciała ≥30%, wobec 6,9% w grupie semaglutydu – prawie trzykrotna różnica.

Najczęstsze działania niepożądane miały charakter żołądkowo-jelitowy, zazwyczaj były łagodne lub umiarkowane i pojawiały się głównie podczas zwiększania dawek.

Redukcja masy ciała była średnio o 6% mniejsza u mężczyzn niż u kobiet w obu grupach. Może to częściowo tłumaczyć nieco mniejsze spadki masy ciała w porównaniu z wcześniejszymi badaniami. Obecne badanie obejmowało 35% mężczyzn, co stanowi wyższy odsetek niż w badaniach STEP (19–26%).

Znaczenie kliniczne i komentarz autora

Dr Aronne tłumaczy: „Choć tirzepatyd to pojedyncza cząsteczka, aktywuje dwa receptory metaboliczne – GIP i GLP-1 – które mają zarówno pokrywające się, jak i odrębne funkcje. Ta podwójna aktywność agonistyczna może odpowiadać za lepsze wyniki redukcji masy ciała niż w przypadku semaglutydu, który działa wyłącznie na receptor GLP-1.”

Wraz ze spadkiem masy ciała obserwowano poprawę parametrów metabolicznych, takich jak ciśnienie tętnicze, poziom lipidów i glukozy we krwi – zgodnie z wcześniejszymi doniesieniami. Autorzy podkreślają, że choć nie każdy pacjent musi osiągać tak duże redukcje, by odnieść korzyści zdrowotne, to 65% uczestników stosujących tirzepatyd osiągnęło co najmniej 15% spadek masy ciała, a prawie 32% – co najmniej 25%, w porównaniu do odpowiednio 40% i 16% dla semaglutydu.

Dodatkowa redukcja obwodu talii o 5,4 cm na korzyść tirzepatydu ma także istotne znaczenie kliniczne – wcześniejsze badania pokazały, że każdy wzrost obwodu talii o 5 cm wiąże się z 7% wzrostem śmiertelności u mężczyzn i 9% u kobiet.

Wnioski

Badanie wykazało, że terapia tirzepatydem jest skuteczniejsza od semaglutydu w zakresie redukcji masy ciała i obwodu talii. Mimo że badanie nie było zaślepione, jego wyniki są zgodne z wcześniejszymi, zaślepionymi próbami klinicznymi, co zwiększa wiarygodność i możliwość ich zastosowania w praktyce klinicznej.

Źródło: New England Journal of Medicine, European Association for the Study of Obesity