Nowe badania prowadzone przez naukowców z The University of Texas at Austin oraz Harvard Medical School ujawniają zaskakujące wyniki dotyczące wzrostu niemowląt narażonych na cukrzycę ciążową (GDM) w ich pierwszym roku życia.
Opublikowane w American Journal of Clinical Nutrition badanie kwestionuje dotychczasowe poglądy na temat ryzyka otyłości, pokazując, że niemowlęta te przybierają na masie tłuszczowej wolniej niż inne dzieci w pierwszym roku życia. Sugeruje to, że ich wczesny rozwój może być bardziej elastyczny i samoregulujący niż wcześniej sądzono. Wyniki wskazują, że dzieci narażone na GDM nie są automatycznie predysponowane do otyłości, ale mogą wymagać dodatkowego monitorowania, aby wspierać zdrowy rozwój.
„Często zakładamy, że niemowlęta narażone na cukrzycę ciążową są automatycznie bardziej narażone na ryzyko otyłości w dzieciństwie, ale nasze badania pokazują bardziej złożony obraz” – powiedziała Elizabeth Widen, główna autorka badania i adiunkt w dziedzinie nauk o żywieniu na UT Austin. „Choć te niemowlęta rodzą się z większą ilością tkanki tłuszczowej, wiele z nich zdaje się naturalnie wyrównywać ten stan z czasem”.
Kluczowe odkrycia
Dzieci urodzone przez matki z GDM miały wyższy poziom tkanki tłuszczowej przy urodzeniu, jednak wykazywały wolniejsze tempo jej przyrostu w pierwszym roku życia. Wyniki te sugerują, że wzorce wzrostu w okresie wczesnego życia są bardziej elastyczne, co mogło zostać pominięte w wcześniejszych badaniach.
GDM występuje u około 8,3% ciąż w Stanach Zjednoczonych, a liczba ta znacząco wzrosła w ciągu ostatnich dwóch dekad. Matki z GDM są bardziej narażone na powikłania ciążowe oraz na rozwój cukrzycy typu 2 w późniejszym okresie życia. Niemowlęta narażone na GDM są zwykle większe przy urodzeniu, mają wyższy odsetek tkanki tłuszczowej oraz wyższy wskaźnik masy ciała (BMI). Wcześniejsze badania sugerowały także zwiększone ryzyko cukrzycy typu 2 i otyłości w późniejszym życiu u tych dzieci.
Szczegóły badania
W badaniu śledzono 198 niemowląt, z czego połowa była narażona na GDM w życiu płodowym. Dane zebrano w latach 1996–2006, głównie zanim leczenie GDM za pomocą leków, takich jak metformina czy insulina, stało się powszechne.
„Te dane są spójne z wynikami badań Maternal Fetal Medicine Units Network dotyczących leczenia łagodnego GDM w ciąży, które pokazały, że nie było redukcji ryzyka otyłości dziecięcej ani zaburzeń metabolicznych w wieku od 5 do 10 lat u dzieci matek leczonych na GDM w porównaniu z grupą kontrolną” – powiedział Patrick Catalano, profesor endokrynologii reprodukcyjnej w Harvard Medical School, który kierował zbieraniem danych.
Naukowcy mierzyli wagę, długość ciała oraz ilość tkanki tłuszczowej niemowląt przy urodzeniu, a następnie wielokrotnie w ciągu pierwszych 12 miesięcy życia. Dzięki zaawansowanym technikom statystycznym zespół badawczy opracował trajektorie wzrostu dla każdego niemowlęcia, identyfikując trzy wyraźne wzorce wzrostu.
„Zaskakująco, niemowlęta narażone na GDM częściej doświadczały wolniejszego przyrostu tkanki tłuszczowej, ale ich przyrost masy mięśniowej był równoważny w porównaniu z dziećmi matek bez GDM. Ten trend, zwany wzrostem wyrównawczym w dół (ang. catch-down growth), jest typowy dla cięższych niemowląt, które później dopasowują się do typowych wzorców wzrostu” – powiedziała Widen.
Analiza wykazała, że dzieci narażone na GDM były znacznie bardziej skłonne do wolniejszego przyrostu masy tłuszczowej oraz spadku BMI.
„Poprzednie badania rzadko koncentrowały się na tym kluczowym pierwszym roku życia z użyciem tak precyzyjnych metod pomiaru tkanki tłuszczowej, jakich użyliśmy” – powiedziała Rachel Rickman, główna autorka badania i była doktorantka Widen. „Uzyskane dane są naprawdę uderzające i rodzą wiele pytań”.
Źródło: American Journal of Clinical Nutrition (Infant body composition trajectories differ by in utero exposure to gestational diabetes mellitus: a prospective cohort from birth to 12 months)
DOI: 10.1016/j.ajcnut.2024.10.020
