Poważna choroba, która może kończyć się śmiercią – samobójczą.
Najczęściej u dorosłych objawia się:
- długotrwałym smutkiem,
- długotrwałym przygnębieniem,
- niezdolnością do odczuwania radości,
- często zaburzeniami snu (albo bezsennością, albo wprost przeciwnie – nadmiernym snem),
- obniżeniem wydajności i funkcji poznawczych (np. pamięci),
- mogą jej towarzyszyć myśli samobójcze,
- chory często ma wyolbrzymione poczucie winy,
- postrzeganie przeszłości i przyszłości w ciemnych barwach.
Smutek i przygnębienie nie zawsze towarzyszą depresji. Np. u osób starszych na plan pierwszy może się wybijać pogorszenie funkcji poznawczych, drażliwość, wybuchowość, a u dzieci i nastolatków – izolowanie się, zachowania agresywne (jakich wcześniej nie było), pogorszenie się wyników w nauce, objawy psychosomatyczne (bóle głowy, brzucha, biegunki niewynikające z innej choroby).
Depresję trzeba leczyć.
Nieleczona może minąć, ale wówczas istnieje bardzo wysokie ryzyko, że nawróci.
Może być wywołana szczególnie trudnymi wydarzeniami w życiu pacjenta (utrata bliskiej osoby, pracy, doświadczenie przemocy) lub chorobą.
Leczenie depresji polega na terapii psychologicznej i/lub farmakoterapii. Najlepsze wyniki w leczeniu ciężkich epizodów depresji przynosi połączenie oddziaływania leków i psychoterapii.
Jeśli podejrzewasz, że ktoś w bliskim otoczeniu cierpi z powodu depresji, nie dawaj mu złotych rad typu: “Weź się w garść”, “Też tak kiedyś miałem”, “Masz dla kogo żyć”. Wysłuchaj i spróbuj nakłonić do wizyty u specjalisty.
Źródło: mp.pl / Zdrowie PAP
