Insulina jest hormonem wydzielanym przez trzustkę, która odgrywa kluczową rolę w metabolizmie węglowodanów, tłuszczy i białek. W zależności od potrzeby prowadzi do obniżenia lub podwyższenia poziomu glukozy we krwi. Dzięki niej glukoza, niektóre aminokwasy oraz inne substancje konieczne do życia komórek mięśni i tłuszczowych mogą wnikać do ich wnętrza.
U niektórych osób dochodzi do insulinooporności – niekorzystnego zjawiska, które występuje w zespole metabolicznym (charakteryzującym się m.in. otyłością brzuszną, upośledzoną tolerancją glukozy, dyslipidemią i nadciśnieniem).
Insulinooporność polega na tym, że odbiorcy tego hormonu (komórki) tracą wrażliwość na insulinę, czyli albo w ogóle nie rozpoznają, albo słabo rozpoznają sygnał związany z jej obecnością. W efekcie glukoza nie może trafić do wnętrza takiej niewrażliwej komórki albo trafia w niewielkiej ilości, a zatem jej nadmiar utrzymuje się we krwi (hiperglikemia). Następuje także wzmożona produkcja insuliny, ponieważ komórki wciąż potrzebujące glukozy, wysyłają sygnał do trzustki, by produkowała ten hormon.
W efekcie trzustka szybko się zużywa, zaś w organizmie po pewnym czasie rozwija się cukrzyca typu 2.
Wrażliwość na insulinę jest pochodną cech dziedzicznych oraz stylu życia. Zwiększamy ryzyko insulinooporności, mało się ruszając i jedząc tłuste i słodkie potrawy.
Zdrowie PAP \ Źródło: NCEŻ
